Onbegrip door zeldzame stoornis Dyspraxie

Dyspraxie klinkt bij de meesten niet bekend in de oren en draagt vele (bij)namen, toch loopt twee procent van de bevolking hiermee rond. Volgens theorieën heeft zes procent van de kinderen deze ‘leer’stoornis en zullen ze hier overheen groeien. De praktijk wijst echter anders uit en dat zorgt voor onbegrip, voornamelijk in Nederland.
Verslaggever en fotograaf van RijswijkTV, Danny Steehouwer, ging op onderzoek uit en interviewde twee bijzondere Rijswijkers die hiermee rondlopen: De zestienjarige Sam (op de foto) en de zevenentwintig jarige Rosa.

Het verhaal van Rosa
In de beginjaren van haar leven heeft Rosa in België gewoond samen met haar moeder. Tijdens de kleuterklas ontdekten ze al van haar Dyspraxie. In België zijn ze hiermee meer bekend en wordt het meer erkend dan in Nederland.
Rosa: ‘Mijn moeder had me eigenlijk weer teruggehaald naar Nederland. Omdat het onderwijs structuur in België meer presentatie gericht was. Mijn ouders verkozen het liefst een regulier onderwijs voor mij.’ Rosa werd goed ondersteund door haar moeder, vooral omdat het niet vreemd was voor haar. Rosa: ‘Dyspraxie zit in de familie, heb het van mijn vader geërfd. Mijn moeder ondersteunde mij goed met leren lezen en schrijven waar ik meer tijd voor nodig had. Zo kon mijn vader niet volledig leesbaar schrijven.’

Veel steun van Richard
Rosa is getrouwd met Richard, waar ze onwijs veel steun aan heeft. Richard: ‘Om het inschattingsvermogen op peil te houden, oefenen we regelmatig met een bal naar elkaar toegooien. Het oefenen met op tijd de handen uitsteken en op juiste tempo teruggooien.’ Rosa heeft ook vaak tegen motoritische problemen aangelopen. Rosa: ‘In gym was ik vaak slecht, vooral op motoriek gebied. Het aan en uitkleden was zelfs al lastig omdat alles zo snel moest en ik had mijn tijd nodig.’ Ook heeft ze niet snel door wanneer haar drinken warm of koud is, en het multi-tasken gaat ook niet simpel. Rosa: ‘Een glas in mijn handen vasthouden en tegelijkertijd lopen, dat gaat niet.’

Ook vorm van autisme
Naast Dyspraxie heeft Rosa ook MCCD (Autisme), en die twee zijn vaak ‘vriendjes’ blijkt uit het volgende, Rosa: ‘Mijn autisme werd op mijn drieentwingste ontdekt en gaat vaak gepaard met mijn Dyspraxie. Het correct verwerken van informatie gaat niet altijd lekker daardoor. Het zijn twee verschillende aandoeningen maar wel veel dezelfde symptomen.’
Ook al is het niet altijd makkelijk, Richard blijft zijn vrouw door dik en dun steunen, Richard: ‘Vaak merk ik dat ze in een handeling blijft hangen, waardoor ik haar eruit probeer te helpen door samen iets anders te gaan doen.’  Rosa heeft naast haar man ook veel steun aan Kikker, haar trouwe viervoeter dat haar rust geeft.

De hond geeft mij rust
Rosa: ‘Ik zou veel mensen willen adviseren om een hond te nemen. Met hem erbij geeft het mij rust en kan ik sneller uit een andere handeling gehaald worden door hem te aaien. Hij brengt me ook naar buiten en voorziet aan sociale contacten. Daarnaast kan ik dan ook eindelijk eens goed functioneren zonder dat mijn man zich zorgen hoef te maken.’

Het verhaal van Sam
Sam is zestien jaar oud en weet sinds kinds af aan ook dat hij Dyspraxie heeft. Sam: ‘Fietsen duurde langer voordat ik dat echt kon, een veterdiploma is er nooit van gekomen en gymmen was niet mijn sterkste punt. Na een tijdje gingen we dit onderzoeken en daar kwam DCD uit (Dyspraxie)’. Hij had niet makkelijk hierdoor op de basisschool, Sam: ‘Ik werd heel vaak raar aangekeken tijdens de gymlessen, omdat ik niet goed kon mee komen vanwege mijn zwakke motoriek. Hierdoor ook minder snel geaccepteerd door anderen.’

Sam laat zich niet kisten
Sam blijkt echter een taaie te zijn en laat zich niet kisten door vooroordelen, onbegrip en voornamelijk…Dyspraxie. Sam: ‘Door mijn Dyspraxie ben ik in anderen wegen gaan denken.  In oplossingen en niet in problemen. Het heeft mij veel zelfstandiger gemaakt.’ Dat wierp zijn vruchten af, Sam werkt nu bij Savarin in Rijswijk waar hij vrijheid krijgt en zichzelf kan zijn, terwijl hij tegelijkertijd ook een opleiding tot Gastheer volgt.

Hij is zelfverzekerder geworden
Vergeleken met vroeger is Sam nu zelfverzekerder geworden over zichzelf, en wil dit ook uitdragen naar anderen, zeker naar de mensen die ook met Dyspraxie rondlopen. Sam: ‘Probeer verder te denken en vraag om hulp als iets niet lukt. Leg je situatie goed uit aan anderen en ze zullen rekening met je houden.’

Het is niet altijd makkelijk

Stiekem hoopt Sam dat hij zijn Dyspraxie volledig onzichtbaar kan maken. Sam: ‘Ik zou voor mezelf nog meer willen bedenken hoe ik bepaalde handelingen handiger kan doen, eigenlijk zo’n situatie veroorzaken dat niemand meer iets merkt van mijn DCD.’ Het is niet altijd makkelijk voor Sam aangezien hij nog weleens wat spulletjes laat vallen uit zijn handen tijdens werk, voornamelijk wanneer hij meer service moet bieden dan normaal. Maar positief blijven houdt hem op de been.

Rosa en Sam hebben voorbeeldfunctie
Dyspraxie is een aandoening waar veel dingen bij komt kijken, maar voornamelijk heeft het te maken met de motoriek. Waardoor mensen trager kunnen meedraaien in een wereld zoals vandaag dat steeds sneller wilt gaan. Mensen zoals Rosa en Sam worden vaak gekenmerkt aan hun doorzettingsvermogen en creativiteit. Waardoor Dyspraxie dus ook voordelen kan leveren, en op hun beurt, een voorbeeldfunctie kunnen worden voor velen onder ons.

Foto en tekst door Danny Steehouwer